Just Talk : คนสองคนกับสายฝนโปรย

เนื้อเรื่อง

"ฝนตกอีกแล้วเหรอ...เซ็งชะมัด"


"ช้าไปรึป่าว นี่มันจะหยุดแล้วนะ"


"ใช่...แต่ก็ไม่รู้นี่ว่ามันจะตกลงมาอีกเมื่อไหร่"


"จริงของนาย แต่อันที่จริงเราก็คาดคะเนได้นี่ว่าฝนมันจะตกอีกทีเมื่อไหร่"


"ได้...แต่เราไม่มีทางหลบมันพ้นหรอก ถึงจะอยากหนี แต่เราก็หนีมันไม่ได้"


"ในเมื่อมันหนีไม่ได้แล้วทำไมนายต้องหนีล่ะ"


"ก็เพราะมันทำให้เราเปียกอ่ะดิ"


"เปียกแล้วเดี๋ยวก็แห้ง นายทำเหมือนกับมันเป็นเรื่องยากทั้งๆที่ฉันเห็นว่ามันก็ไม่ได้ยากตรงไหน"


"นายจะไปรู้อะไร..."


"ฮื่อ...ฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันคิดว่า ตราบใดที่เราอยู่ใต้ฟ้า ยังไงเราก็ต้องเจอกับฝนอยู่วันยังค่ำ"


"เราเลยต้องมาติดแหง็กอยู่ในร้านนี้ไง... เฮ้ยๆ คุยกันมาตั้งนาน ว่าแต่...นายเป็นใครอ่ะ?"


"เรียกฉันว่านตก็ได้"


"เออ หวัดดีนต ส่วนเราชื่อ..."


"ซัน ฉันรู้แล้ว"


"เฮ่ย!? นายรู้จักชื่อเราได้ไง??"


"ฉันก็มานั่งที่ร้านทุกวันจนพี่เขาจำชื่อได้ เหมือนกับนายน่ะแหละ"


"อ่อ...แต่เราไม่เคยเห็นนายเลยนะ"


"ทำยังกะนายเคยมองเข้ามาในร้านงั้นแหละ ฉันน่ะนั่งอยู่ข้างในสุดโน่น"


"โน่นน เลยเหรอ ก็สมควร..."


"นี่ ซัน... ฝนหยุดตกแล้วนะ ออกไปเดินเล่นข้างนอกกันไหม"


"ออกไปก็เปียกอยู่ดี นายนั่งคุยอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเราก่อนเหอะ ได้ป่ะ?"


"ไม่มีปัญหา แต่ฉันว่าอีกไม่นานข้างนอกก็แห้งแล้วนะ"


"มันแห้งแน่ ถ้าหากฝนมันไม่ตกลงมาอีกล่ะก็"


"นั่นสินะ"


"รั้งนายไว้แบบนี้รบกวนหรือเปล่า ถ้ารีบจะกลับก่อนก็ได้นะ"


"อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันเองก็ว่างอยู่ อยากคุยเหมือนกัน"


"นต...นายรู้มั้ย เราน่ะเกลียดที่สุดเลยเวลาที่มีฝนตก...โดยเฉพาะฝนตกฟ้าคะนอง"


"อ้อ...อันนั้นฉันพอจะเดาออกตั้งแต่บรรทัดแรกแล้วล่ะ...แต่ว่านะซัน...ทำไมนายถึงเกลียดฝนล่ะ ฉันว่าฝนตกน่ะมันโรแมนติกดีออก ฝนฟ้าคะนองก็ตื่นเต้นดี"


"สำหรับเรา...มันเหมือนกับโดนขัง...ออกไปไหนไม่ได้ ยิ่งตอนฝนตกฟ้าคะนอง... ทีวีก็เปิดไม่ได้ ถ้าซวยหน่อยก็ไฟดับ ต้องอยู่แต่ในบ้านที่ปิดทึบยิ่งกว่ากล่อง ทั้งๆที่ปิดทึบแบบนั้น แต่ลมก็พัดเอาความเย็นเยียบเหล่านั้นเข้ามาถึงตัวเราจนได้"


"มันแปลกอยู่นา...ตอนแรกนายบอกว่าไม่อยากโดนขัง นายพูดเหมือนนายอยากออกไป แต่พอมาตอนหลังนายกลับพูดเหมือนกับว่านายเองนั่นแหละที่ปิดหน้าต่างและล็อคบ้านเพื่อไม่ให้ลมจากข้างนอกเข้ามา"


"อื้ม...ไม่รู้ดิ"


"สภาพแบบนั้นอึดอัดไหม"


"อึดอัดสิ"


"ช่าย...ก็นายเองนั่นแหละที่ขังตัวเองไว้ ทำไมถึงไม่ลองออกไปข้างนอกดูล่ะ"


"ออกไปก็เปียกดิ"


"ใช่... เปียก แต่อีกเดี๋ยวก็แห้ง อย่างน้อยก็ยังดีกว่าขังตัวเองไว้ล่ะ ลองออกไปเผชิญหน้ากับมันดูซักครั้ง ก็ฝนน่ะใช่แค่ทำให้เราเปียกอย่างเดียวซะเมื่อไหร่"


"เปียกยังไม่พอ แถมเป็นหวัดด้วย"


"นั่นเพราะนายดูแลตัวเองหลังจากตากฝนไม่ดีตะหาก"


"งั้นนายก็รู้สิว่านอกจากเปียกแล้วมีอะไร"


"อยู่แล้ว แต่ฉันไม่บอกนายหรอกนะ"


"อ้าว... อ๊ะ!! ฝนตกอีกแล้ว คราวนี้ดูท่าจะยาวด้วย แล้วนายจะกลับยังไงล่ะเนี่ย...ว้า...ขอโทษ...เราขอโทษนายจริงๆนะ"


"เป็นไรไปเล่า... ฉันเองก็ไม่รีบอะไร... แต่ เอ้อ!!ใช่ๆ นี่เป็นโอกาสดีนะ ทำไมนายไม่ไปบ้านฉันล่ะ อยู่ใกล้แค่นี้เอง"


"แต่ฝนมันตกอยู่นะ ขืนเดินออกไปมิเปียกฉ่ำเลยเหรอ"


"กลัวอะไรเล่า บอกแล้วไง เปียกนิดเดียวเดี๋ยวก็แห้ง"


...........................................................................................................................................


THE END.